Toen ik laatst met mijn brommertje van Utrecht naar Nieuwegein snorde zag ik langs de waterkant een vitale negroïde senior achter een hengel zitten. Hij kwam me bekend voor. Waar kende ik die grijns van? Het eerste dat ik in mijn kop geschoteld kreeg was: Lobato van het energiebedrijf! Maar nee, ik had Lobato maar een paar keer ontmoet toen hij mijn meterstanden opnam en dat was een chagrijnige vent. Bij deze sportvisser stond de glimlach als het ware in zijn gezicht gebijteld. Toen schoot het me te binnen: Michel Kruin! Nou was het verwisselen van Lobato en Michel Kruin wel te verklaren, want waar meneer Lobato verantwoordelijk was voor mijn energieaansluiting, was Michel Kruin dat voor mijn telefoon, want hij werkte jarenlang voor de telefoonpoot van de PTT (wat nu KPN is). Maar ik kende hem natuurlijk vooral als legendarische profvoetballer uit de jaren '50 en '60.Michel Kruin werd op 15 april 1933 geboren in Moengo. Hij bracht zijn jeugd door in Paramaribo en werd later sterspeler van de Surinaamse topclub Robinhood. Wat velen niet weten, is dat Kruin nog een jaar bij Recife in de Braziliaanse competitie heeft gespeeld in het jaar voor hij naar Nederland kwam. In de herfst van 1956 vertrok hij per schip naar Nederland, alwaar voor hem een contract lag te wachten bij Blauw-Wit (toen nog een eredivisieclub uit Amsterdam die in het Olympisch Stadion speelde). Maar Kruin werd na aankomst aan zijn lot overgelaten en hij nam daarom contact op met Humphrey Mijnals, die ervoor zorgde dat hij een contract bij Mijnals' club Elinkwijk kreeg.
Elinkwijk kwam oorsponkelijk uit het plaatsje Zuilen tussen Utrecht en Maarssen, maar Zuilen was in 1954 als zelfstandige gemeente opgeheven. Oud-Zuilen (met het kasteel) ging naar de gemeente Maarssen en Zuilen werd een wijk van Utrecht die naadloos aansloot bij Ondiep. Tot op de dag van vandaag heeft Elinkwijk (tegenwoordige een hoofdklasser der zondagamateurs) het hoofdveld aan het Theo Thijssenplein "op Zuilen" (in Utrecht is alles "op": op Zuilen, op Zeist, op Kanaleneiland, etc.). De club fuseerde in 1954 met de profclub Utrecht die uit was gekomen voor de "wilde" profbond NBVB en Elinkwijk kwam daardoor in de Hoofdklasse B van het profvoetbal terecht. In 1957 speelde Elinkwijk als eerste club in Nederland met een kwartet Surinaamse spelers, bijgenaamd "Het Klavertje Vier", bestaande uit de virtuoze Charley Marbach, de geboeders Humphrey & Frank Mijnals en.......... Michel Kruin.
In 1961 degradeerde Elinkwijk naar de Eerste Divisie en toen de ploeg in het daarop volgende seizoen er niet in slaagde om terug te keren naar het hoogste niveau beging Michel Kruin een doodzonde: hij stapte over naar plaatsgenoot DOS, de club die in 1958 kampioen van Nederland was geworden, maar die inmiddels vele topspelers van het kampioenselftal zoals stopperspil Hans Kraay (senior natuurlijk, naar Feijenoord) en midvoor Dirk Lammers (naar NOAD uit Tilburg) had zien vertrekken. DOS en Elinkwijk waren in die jaren water en vuur, de stad was verdeeld in DOS- en Elinkwijk-supporters (en een klein contingent Velox-aanhangers). Zoiets als Feijenoord en Sparta, Liverpool en Everton, noem maar op. Ik was DOS-supporter en ik kwam dan ook niet bij Elinkwijk. Wel bij Velox, waar ik de jonge Willem van Hanegem nog heb zien spelen. Ik kan me slechts één keer herinneren dat ik op het Theo Thijssenplein ben geweest en dat was bij de kampioenswedstrijd van de Eerste Divisie in 1965 toen Elinkwijk terugkeerde naar de Eredivisie. Maar ik herinner me vaag, dat ik met een clubje DOS-supporters naar die wedstrijd ben gegaan met de bedoeling om de tegenstander aan te moedigen.
Ik heb echter twee jaar lang als DOS-supporter kunnen genieten van Michel Kruin. Hoewel Kruin eigenlijk spits was, speelde hij bij "De Kanaries" (naar de gele shirts) meestal als een ouderwetse rechtsbuiten. Hij was razendsnel en had een redelijke voorzet. Maar hij kon er ook keihard een inknallen (maar liefst 74 goals in 7 seizoenen eredivisie). Helaas had Kruin al een paar jaar last van een slepende knieblessure die er ook debet aan was dat hij in zijn tweede en laatste seizoen bij DOS slechts 17 wedstrijden ingezet kon worden. Hij sleet zijn nadagen bij clubs als 't Gooi in Hilversum en uiteindelijk toch nog het Amsterdamse Blauw-Wit.
Tot op de dag van vandaag moet de sportvisser van oude Elinkwijk-supporters horen dat hij naar de aartsvijand DOS was overgestapt. De profafdelingen van die clubs fuseerden in 1970 met Velox tot FC Utrecht, maar Elinkwijk lag tot het laatste moment dwars. Zo dwong men af dat de amateurclub Elinkwijk niet terug hoefde naar de vierde klasse, maar in de eerste klasse opnieuw mocht beginnen (toen nog de hoogste amateurklasse). Men voelde zich bij Elinkwijk niet zo aangetrokken tot Utrecht, het is toch altijd meer Zuilen gebleven. Maar het was twee jaar lang wel genieten in de "oude" Galgenwaard: Michel Kruin snelt de linksback voorbij, zet voor en Tonny van der Linden scoort..............
