Ik noemde Catherine Keijl altijd "Miss Piggy". Om de een of andere reden deed deze illustere media-persoonlijkheid me denken aan de Lady Muppet. Catherina Elisabeth Keyl (Den Haag, 24 oktober 1946) kwam ik voor het eerst tegen rond 1976. Ze werkte bij de actualiteitenrubriek van de NCRV, Hier & Nu. Ik weet niet eens meer zeker of ze eerst bij de NCRV-radio werkte en daarna bij de tv, of dat ze direct van de IKON-televisie was overgestapt naar de kijkbuisversie van "Hier & Nu". Catherine Keyl was in die tijd een uiterst onaantrekkelijke vrouw. Niet alleen uiterlijk, er was ook niks aan haar persoonlijkheid dat iets bij me losmaakte, alleen maar....... afkeer.
Ik heb haar één keer gesproken. Het was vlak voor de laatste grote omroepstaking, in april 1985. Ze vroeg mij in mijn hoedanigheid van kaderlid van de Dienstenbond FNV wat de organisatiegraad bij de omroep eigenlijk was. Het kon immers niet zo zijn, dat de zwijgende meerderheid (Catherine en zwijgen?) de dupe zou worden van die opruiende rooie minderheid? Ik loog haar voor: ik vertelde haar dat ongeveer 60% van de omroepmedewerkers vakbondslid was en 40% niet. In werkelijkheid was dat omgekeerd, maar ik nam haar zo wel de wind uit de zeilen (en ik beschouwde het dan ook als een leugentje om bestwil). Catherine was n.l. furieus over het feit, dat de vakbonden als gevolg van bezuinigingen op de omroepgelden met een staking dreigden, omdat de werkgevers deze bezuinigingen wilden afwentelen op de werknemers. Zij vond, dat als zij als individu wilde werken, dat ze dat dan moest kunnen. Nu konden werkwilligen tijdens de staking ook best werken als ze dat wilden, alleen hadden de organisatoren van de staking ervoor gezorgd dat het uitzendproces in ieder geval plat kwam te liggen. Het was zelfs zo, dat er een "werkwillige" op het omroepcomplex rondliep met een kniptang voor het geval er toch een radio- of televisieuitzending de lucht inging. In dat geval zou om onverklaarbare redenen de uitzending plotseling weer onderbroken worden en konden de werkwillige onderhoudstechnici natuurlijk niet vinden waar het probleem zat. Maar goed, deze "mol" was geen vakbondslid en dus waren de vakbonden daar ook niet verantwoordelijk voor. Catherine mocht die dag van de stakers best Hier & Nu gaan maken, maar zonder cameralieden, zonder microfoons, in een donkere studio, etc. Tja, en wie in die tijd niet naar Catherine's pijpen danste................ Catherine en pijpen: wat een associatie!
Wat de kordate tante destijds uit het oog verloor, is dat de werkgevers van de omroep CAO-onderhandelingen voerden met de werknemersorganisaties. Als er een CAO-akkoord werd bereikt dan verklaarde het ministerie van Sociale Zaken die CAO bindend voor de hele omroepsector. Dus ook voor niet-georganiseerden zoals Catherine. Het was een indicatie hoe de niet-journalistiek getrainde Catherine haar vak uitvoerde: zonder kennis van zaken en zonder gedegen research (vraag het aan het eerste het beste kaderlid en neem wat-ie uitkraamt voor zoete koek aan).
Niet lang daarna ging Catherine AVRO's Service Salon presenteren. Ik vond Catherine beter passen bij de AVRO dan bij de NCRV. Het zal Catherine een zorg geweest zijn, want "omroephoeren" (destijds de bijnaam voor mensen die van de ene naar de andere omroep overstapten) kon het niet schelen voor welke omroep ze werkten, zolang ze maar op TV kwamen. Maar de AVRO paste beter bij de Telegraaf-achtige blokletters waarin Catherine zich placht uit te drukken. Het zal geen toeval zijn, dat ze anno 2009 een column voor De Telegraaf schrijft. De repetities van Service Salon volgde ik wel eens via de interne kanalen. Dan zag ik Catherine -afzichtelijker dan ooit- snauwen dat het decor lelijk was ("Vind je dat nou mooi?", tegen de regisseur) en mokken als ze haar zin niet kreeg. Maar zodra ze "live" ging straalde ze. Weliswaar als de kernreactor van Tsjernobyl, maar toch.
Later, toen ze voor de commerciëlen ging werken, kreeg ze een make-over waardoor ze er op TV wat appetijtelijker ging uitzien. En zie daar: de laatste jaren lijkt ze ook wat relaxter, wat minder pinnig en wat sympathieker. Of dat iets te maken heeft met het geluk dat ze in de relationele sfeer heeft gevonden of met haar werk bij de EO weet ik niet.
Op haar site publiceerde Catherine een column over toeristensex. Een betoog met een merkwaardige dubbele moraal. Over "oude mannetjes die naar Thailand reizen en daar seks hebben, voor weinig, met jonge meisjes" (sektoerisme, want deze viespeuken gaan op vakantie met het oogmerk om lekker te neuken, pijpen, likken & zuigen) en over vriendinnen van Catherine die "sex met minderjarige jongens in landen als Ghana" hadden, edoch dit bestempelden als een soort "ontwikkelingshulp" en dus exponent zijn van Catherine's fenomeen toeristensex (sex hebben met autochtonen in het land waar je op vakantie bent). Nog afgezien van het feit, dat het vrouwelijk sektoerisme zich m.n. richt op Gambia en niet op Ghana, bewees de column eens te meer, dat Catherine een showbizz personality is, maar geen journaliste. Maar ja, wat kun je anders verwachten van een vrouw die na de middelbare school niet verder kwam dan een niet-afgemaakte studie Frans en daarna maar een ding wilde: op TV komen. In dat opzicht heeft zij een glansvolle loopbaan (gehad?). Daar kan de echte Miss Piggy ook op bogen.
