Op de digitale zender Humor TV laat men tussen de programma's door korte fragmenten zien uit het verleden. B.v. een cabaret-sessie uit VARA's Kopspijkers, uit de periode voordat alle medewerkers uitvlogen naar andere omroepen om daar voor veel geld ieder hun eigen (veel minder leuke) programma te gaan maken. In zo'n kort intermezzo van hooguit vijf minuten kan men ook Het beste van Bart vangen, want meer dan vijf minuten is Bart Boos, alias Bart de Graaff, nooit als "humor" aan te prijzen geweest.Bart Boos is al weer ruim 7 jaar geleden overleden, maar in de omroepvereniging BNN leeft hij voort. Bart de Graaff werd in 1967 in Haarlem geboren. In 1975 werd hij aangereden door een auto, waarbij hij een bacterie opliep, die zijn nieren aantastte. Door deze nierziekte ontwikkelde hij ook een groeistoornis, waardoor hij nooit groter is geworden dan een kind van 12.
Op 20-jarige leeftijd speelde De Graaff mee in een televisiereclame voor een inmiddels niet meer bestaand koekjesmerk (met de kreet "zeg maar nee, dan krijg je er twee..toevallig!"). Hij trok daarmee o.a. de aandacht van Gerard Timmer, hoofd produktieburo van omroeporganisatie Veronica, die er voor zorgde dat Bart een eigen programma, "Bart's Omroep Organisatie Stichting" (of B.O.O.S.) kon gaan maken. In die tijd stond de Graaff dan ook bekend als Bart Boos. Het was een programma, dat eigenlijk te zielig voor woorden was. Grofheid, ongein en hufterigheid ten top. En dit alles werd door voormalig televisieregisseur Bob Rooijens (met wie ik al sinds 1967 van mening verschil over wat goede televisie is) als vernieuwend aangemerkt. Hoogtepunten uit Bart's oeuvre zijn o.a.: Bart knijpt in de siliconenborsten van Patty Brard, wipt met Teletubbies (Teringtubbies), belt midden in de nacht aan bij o.a. Marco Borsato en Ursul de Geer, gooit een steen door een ruit van een benzinestation en vooral: vindt dat allemaal zelf reuze grappig. Niemand die harder kon lachen om de "humor" van Bart dan Bart zelf.
Gerard Timmer lachte ook, maar dan in zijn vuistje: deze ongein kon alleen maar een gunstige invloed op zijn carrière hebben. Na zes jaar B.O.O.S. begon de Graaff met een nieuwe programmaserie, BNN ofwel "Barts News Network" - een knipoog naar het inmiddels wereldwijd bekend geworden CNN. Destijds (begin jaren '90) ving ik geluiden in de Veronica-burelen aan het Laapersveld te Hilversum op, dat de Graaff eigenlijk niet meer dan een speelbal van Timmer was, die de gehandicapte presentator gebruikte om zijn eigen ambities te verwezenlijken. Timmer bereidde met hulp van o.a. jurist Willem van der Meer de Walcheren (enige tijd voorzitter van Veronica, specialist in mediawetgeving) de oprichting van een nieuwe omroepvereniging binnen het publieke bestel voor. Deze omroep kreeg de naam BNN (aanvankelijk Bart's News Network, na 2002 Bart's Never-ending Network). De Graaff werd voorzitter, Timmer programma-directeur, maar door de frequente ziekenhuisverblijven van de Graaf zat Timmer al gauw op de voorzittersstoel. Ondanks zijn slechte gezondheid bleef Bart programma's presenteren en bedenken waarmee hij BNN het stempel van jong, speels, provocerend en choquerend gaf. Hij bleef tot aan zijn dood het boegbeeld van zijn eigen omroep.
Bart Boos overleed in 2002 op 35-jarige leeftijd. BNN leek magere tijden tegemoet te gaan, maar Timmer sleepte de ploeterende omroep door een ledencrisis heen en werd daarvoor in 2005 beloond met de prijs voor de Beste Omroepman van het Jaar. Het leverde hem een lucratieve baan bij SBS-radio op, maar daar werkte Timmer slechts korte tijd zonder al te veel succes.
Ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van BNN maakte Gouden Kalf-winnaar Leo de Boer (1998, Engelen des Doods) een documentaire genaamd Bikkel (ondertitel: ‘Je gaat dood, dus kies je voor het leven’). Het was een collage van passages uit interviews met Bart de Graaff geillustreerd met fragmenten uit zijn televisie-oeuvre en tekenfilmbeelden van Bart's grote held Kuifje. Er zaten ook interviews in met de mensen die Bart goed kenden. Dieptepunt was de openbaring van ene Kees-Jan Cecchi (een "vriend" van Bart) dat de Graaff vlak voor z’n dood tot bekering zou zijn gekomen. De Teletubbie-verkrachter die op zijn sterfbed om vergiffenis voor zijn zonden vraagt? Teiltje!
Cinema.nl omschreef het broddelwerk als volgt: "Bikkel is emo-televisie van het ergste soort, die al misstaat in de programmering van BNN. Wat de televisiedocumentaire in de bioscoop te zoeken heeft, is helemaal een raadsel."
Het zal Gerard Timmer een zorg zijn: hij werd in 2007 (hij was nog geen 40) netmanager van de publieke omroep.
