Jaren geleden had ik mijn werkplek in het Muziekpaviljoen op het Omroepkwartier te Hilversum (tegenwoordig: het Audiocentrum van het Mediapark). Dag in, dag uit zag ik daar allerlei bekende mensen aan mijn raam voorbijtrekken. Of ik kwam ze tegen op de gang, in de kantine of in de pissoirs. In het begin was dat nog een hele belevenis ("Verrek, André van Duin staat naast me te pissen!"), maar na verloop van tijd raakte ik er aan gewend om de zanger van The Moody Blues tegen het lijf te lopen of de Dolly Dots uit te zwaaien. Hoogtepunt was wat betreft de keer dat Ringo Starr op bezoek was bij Joost den Draaijer en ik hem na afloop van de uitzending de uitgang wees. Er moet nog ergens een foto van zijn.Het zal midden jaren '70 zijn geweest toen ik in de kantine van het Muziekpaviljoen Johan Derksen voor het eerst in levende lijve zag. Samen met VARA-coryfee Elles Berger zat hij koffie te drinken. Elles Berger had in die tijd een radioprogramma waarin ze een uur lang met een spraakmakende persoonlijkheid babbelde. Geen diepgravende gesprekken, maar een "gezellig" koffieprogramma. Ik beluisterde haar programma wel eens via de interne lijn, omdat ik benieuwd was of er een interessante gast was. Ditmaal bleek uit haar inleiding, dat de langharige man met wie ik haar in de kantine had gezien ene Johan Derksen was. Die naam zei me niet veel, maar hij werd geïntroduceerd als een voetballer van Haarlem. Omdat Elles getrouwd was met de toenmalige Haarlem-trainer Barry Hughes werd de connectie me direct duidelijk. Was dit weer een geval van typisch Hilversums nepotisme? Vol verwachting besloot ik maar eens te gaan luisteren naar hetgeen deze Grote Onbekende te vertellen had.
Wat Derksen er in het uurtje praatje & plaatje allemaal uitkraamde staat me niet meer helder voor de geest, maar het was duidelijk dat hij niet op z'n bek was gevallen. Wat ik me wel herinner is dat hij een aantal uitgesproken meningen over een scala aan onderwerpen poneerde. Deze voetballer was zeker geen monomaan die alleen over voetbal kon praten.
Niet lang daarna las ik een berichtje, dat Derksen in de Duitse Oberliga bij SV Meppen ging spelen. Daarna onttrok hij zich zo'n 20 jaar aan mijn gezichtsveld. Hij schijnt na een jaar Duitsland nog voor MVV in de eerste divisie te hebben gespeeld en daarna sportjournalist te zijn geworden bij Voetbal International. Midden jaren '90 wees iemand mij bij een concert van Cuby & the Blizzards op een sigarenrokende, gezette man. "Dat is de manager van Cuby, Johan Derksen, jeweetwel, van Voetbal International". Het duurde even voor het kwartje viel, maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat dit die voormalige linksback van Haarlem moest zijn die ik al die jaren geleden met Elles Berger had gezien. Hij had dus niet alleen een uitgesproken mening over allerlei zaken, maar ook een goede muzieksmaak. Anders word je geen manager van een bluesband, nietwaar?
Sinds dat concert van C+B is er voor mij geen ontkomen meer geweest aan Johan Derksen. Hij werd in 2000 hoofdredacteur van Voetbal International en verscheen regelmatig op TV als autoriteit op voetbalgebied. Het moet gezegd: Derksen is over het algemeen erg goed geïnformeerd over wat zich achter de schermen van de voetballerij afspeelt. Sommige mensen noemen hem voetbalanalyticus, maar Derksen ziet zichzelf meer als een opinion-maker, die ongezouten zijn mening over voetbal ventileert. En zoals met veel van deze persoonlijkheden: you love 'm or you hate 'm. De haters hebben zelfs een club gevormd op Hyves (anti-johan-derksen.hyves.net/). Ik mag Dersen echter graag zien. Ik ben het niet altijd met hem eens, maar hij staat voor zijn mening en die is niet mis. Hoewel hij het zal ontkennen zwabbert hij nog wel eens met zijn standpunten. Ik zou de afleveringen van Voetbal Insite en Voetbal International (het TV-programma, niet het blad) moeten gaan analyseren om Derksen op tegenstrijdigheden te betrappen, maar één voorbeeld staat me duidelijk voor de geest. Hij noemde FC Utrecht in het seizoen 2007-2008 een matige ploeg, maar vond dat aanvoerder Gregor van Dijk wel de potentie had om door te groeien naar een topclub. Nog geen jaar later had diezelfde van Dijk kritiek op zijn medespelers en vervolgens riep Derksen op TV uit, dat Gregor van Dijk geen recht van spreken had, omdat hij eigenlijk maar een hele matige voetballer was. Een opmerkelijke verandering van mening in minder dan één jaar tijd. Maar goed, stelde W.F. Hermans al niet eens: "Waar staat geschreven, dat ik consequent moet zijn?"
Derksen staat niet alleen garant voor journalistieke kwaliteit, hij levert ook top-amusement. Zijn een-tweetjes met presentator Wilfred Genee zijn hilarisch. Steeds weer die opmerkingen over Genee's geverfde haar en diens karaoke-optredens. Het is jammer, dat Derksen het moet doen met de constant kwinkslaande René van der Gijp en schnabbelaar Hans Kraay jr als gesprekspartners. Het is al een hele verbetering ten opzichte van die ouwe brombeer Willem van Hanegem, uit wiens mond nooit twee redelijke zinnen achtereen kwamen. Vergeleken met van Hanegem klinkt het gebrabbel van Johan Cruijff zo helder als Julie Andrews in The Sound Of Music: "DO, de do van domino; RE, van repen chocola". In het programma Voetbal International slaagt Wilfred Genee er nauwelijks in enige lijn in de dicussies tussen van der Gijp, Derksen en Kraay te krijgen, het zijn de uitspraken in blokletters van Derksen die het programma inhoudelijk nog enige status geven. Voor de rest is het borrelpraat. Vermakelijke borrelpraat, dat wel.
Helaas: Derksen (1949) nadert de 65 en heeft aangegeven na zijn pensionering niets meer met de voetballerij te maken te willen hebben. Ik kijk dus uit naar nog vijf pittige sportjournalistieke jaren.
